Rzeczpospolita nr 290 (10017)/2014, str. H-001
Nieruchomość, na której zostały lub będą wybudowane urządzenia służące do doprowadzania lub odprowadzania płynów, pary, gazu, energii elektrycznej oraz inne urządzenia podobne, o których mowa w art. 49 § 1 k.c., może być obciążona na rzecz przedsiębiorcy przesyłowego służebnością, polegającą na tym, że przedsiębiorca ten będzie miał prawo korzystania w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej (służebność przesyłu). Do ustanowienia tego ograniczonego prawa rzeczowego może dojść w drodze umowy, orzeczenia sądowego lub zasiedzenia. Powstanie służebności przesyłu w drodze umowy nie jest uwarunkowane odpłatnością za jej ustanowienie. Przedsiębiorca przesyłowy co do zasady nie musi uiszczać wynagrodzenia. Strony na zasadzie swobody umów mogą przewidzieć odpłatność za ustanowienie tego prawa. Nabycie służebności przesyłu w drodze zasiedzenia jest nabyciem nieodpłatnym. Jeżeli właściciel nieruchomości odmawia zawarcia umowy o ustanowienie służebności przesyłu, sąd może ustanowić tą służebność odpłatnie. Niektóre organy podatkowe stoją na stanowisku, że ustanowienie służebności przesyłu bez wynagrodzenia stanowi dla uprawnionego przychód z nieodpłatnych świadczeń na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy CIT. Powołany przepis nie powinien jednak mieć zastosowania do sytuacji, w których czynność prawna jest ze swej istoty nieodpłatna. Taka sytuacja ma miejsce w przypadku zasiedzenia służebności przesyłu lub ustanowienia jej nieodpłatnie. Strony umowy o ustanowienie służebności przesyłu zawierając ją nieodpłatnie nie zmieniają charakteru czynności prawnej odpłatnej w nieodpłatną, ponieważ powstanie służebności przesyłu ze swojej istoty nie jest uwarunkowane odpłatnością za jej ustanowienie. Taki pogląd prezentuje m.in. NSA w wyroku z dnia 23.04.2013 r., sygn. akt II FSK 1717/11.
Zapraszam do zapoznania się z całą publikacją.
